Αυστραλιανή σαύρα

Βλέπετε την παρακάτω μπλούζα;
Αυτή η μπλούζα αγοράστηκε πριν από πολύ πολύ καιρό. Θυμάμαι ακόμα τη μαμά μου να επιμένει να την πάρω και θυμάμαι πολύ καλά οτι δεν μου άρεσε. Και τελικά επέμεινε πολύ. Και τελικά την πήρα. Θυμάμαι επίσης οτι δεν την έχω φορέσει για τουλάχιστον δύο χρόνια και οτι την τελευταία φορά που την φόρεσα (παρατηρήστε το γιακά) ένοιωθα κάπως έτσι:
Και έρχεται η εύλογη ερώτηση: Γιατί είναι ακόμη στη ντουλάπα μου; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει αυτό το φαινόμενο; Την απλώνω και τη μαζεύω κάθε χειμώνα  με σκοπό να τη φορέσω, και τόσο καιρό δεν την πετάω. Παραδέχομαι οτι είναι τρομερά απαλή και αφράτη (μήπως γιατί είναι αφόρετη;) αλλά πιάνει το λιγοστό χώρο μου χωρίς λόγο. Το έχετε κι εσείς αυτό; Να είσαστε γεμάτοι ρούχα και να μην έχετε τι να φορέσετε;
Σε μια κρίση θάρρους λοιπόν η μπλούζα βγήκε απο τη ντουλάπα και δε θα ξαναμπεί ποτέ εκεί. Και αφού είναι ροζ και απαλή, ο νους μου πήγε αυτόματα στο Νεραϊδάκι.
Χρησιμοποίησα ένα δικό της πουλόβερ, το στερέωσα με καρφίτσες και έκοψα στα πλάγια συνεχίζοντας μέχρι κάτω για να πάρει το σχήμα φορέματος.
Το ίδιο έκανα με τα μανίκια, και όσο έκοβα σκεφτόμουν οτι όταν τα παιδιά μου μεγαλώσουν, θα φοράνε οτι θέλουν...
Μετά έραψα τα κομμάτια στη ραπτομηχανή κι όσο έραβα, σκεφτόμουν οτι δεν είναι σωστό οι γονείς να πιέζουν τα παιδιά τους, και ιδιαίτερα για θέματα τόσο ασήμαντα όπως τα ρούχα. (Αισθάνεστε την ειρωνεία που πλησιάζει,έτσι;)
Στη συνέχεια αφού τελείωσα τις τελευταίες λεπτομέρειες κι έχοντας αφιερώσει μια ολόκληρη μέρα στην όλη ιστορία, πήγα να φορέσω το φόρεμα στο Νεραϊδάκι.
Αν η ειρωνεία ήταν φράουλα θα σας κέρναγα όλους γρανίτες! Άρχισε να τραβάει το φόρεμα απο πάνω της και να φωνάζει "οχχχι"! Όλο το απόγευμα προσπαθούσα να της το βάλω και όλο το απόγευμα δεν ήθελε ούτε να το δει.
Όλο αυτό το περιστατικό με έβαλε σε σκέψεις. Τελικά ένα απο τα πιο δύσκολα πράγματα όταν είσαι γονιός είναι να βρεις την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά που θεωρείς εσύ σωστά και σε αυτά που θέλει το παιδί σου. Και φτάνοντας στα άκρα κινδυνεύεις είτε να καταδυναστευσεις το παιδί σου στερώντας του κάθε πρωτοβουλία είτε να δημιουργήσεις ένα εγωιστικό πλάσμα μαθημένο να περνάει πάντα το δικό του.
Είναι τόσο δύσκολο να κρατήσεις αυτή την ισορροπία και σίγουρα όλοι οι γονείς κάνουνε λάθη. Εχω πιάσει τον εαυτό μου να στερεί το πλατσούρισμα σε νερόλακκο ενώ ο ήλιος έκαιγε και το μόνο κακό που θα μπορούσε να γίνει ηταν λιγο βρεγμένο μπατζάκι (άκρο νούμερο 1) κι έχω πιάσει τον εαυτό μου να ψάχνει απελπισμένα στο βάθος του συρταριού ένα κίτρινο κουτάλι μονάχα γιατί ενα συγκεκριμένο παιδικό στόμα δεν ήθελε κανένα άλλο παρά μόνο "το κίτρινο κουτάλι" (άκρο νούμερο 2). Κι αν η λίστα με τα λάθη μου είναι ήδη τεράστια μέσα σε 4 χρόνια που είμαι γονιός, ούτε που θέλω να σκεφτώ την εποχή της εφηβείας τους.
Κατά τη γνώμη μου δεν τίθεται θέμα γονιού-παιδιού, όλοι οι γονείς κινούνται με αγάπη προς τα παιδιά τους και όλα τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους. Νομίζω οτι έχει περισσότερο νόημα να εστιάσει κανείς στον ίδιο του τον εαυτό και να δουλέψει εκεί, να διώξει τον εγωισμό απο μέσα του και να ανοίξει τα μάτια του στις ανάγκες του παιδιού του (θα απλώσουμε στον ήλιο το παντελονάκι σου και θα στεγνώσει!) αλλά παράλληλα να θέσει τα όρια του και να μην παρασυρθεί απο το χείμαρρο των παιδικών επιθυμιών (μπορείς να φάς με το κόκκινο κουτάλι,οταν βρω το κίτρινο θα σου το φυλάξω!).
Όλα αυτά απαιτούν πολλη πολλη δουλειά, και είναι μέρος του υπέροχου ταξιδιού μας ως γονείς!
Και για να τελειώσω την ιστορία της μπλούζας ορίστε λίγες φωτογραφίες που πάρθηκαν μερικές μέρες μετά.
Έφτασα σε ένα είδος συνεννόησης προσφέροντας ως αξεσουάρ μια απο τις ζώνες μου...

Ετικέτες ,