Άφησα τα μικρά με τη μαμά μου και περπατήσαμε παρέα με τον mrΓ μέχρι τις φιστικιές. Η επαφή με τη φύση με ηρεμεί, με γαληνεύει.
Μου θυμίζει πως είμαστε ένα μικρό κομμάτι ενός ζωντανού κόσμου που θα συνέχιζε να υπάρχει και χωρίς εμάς. Με γλυκούς καρπούς και πολυάσχολα ζουζούνια. Με τον ήλιο να καίει και το αεράκι να φυσάει ανάμεσα στα κλαδιά.
Μου βγάζει μια δοξολογία και μια ευχαριστία που είμαστε κομμάτι αυτής της ομορφιάς. Που Κάποιος μας αγάπησε τόσο πολύ και μας γέμισε με τα δώρα Του...
H ανάρτηση αυτή είναι μέρος μιας φωτογραφικής πρόκλησης
για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ιστολόγια που συμμετέχουν μέχρι στιγμής είναι
Ετικέτες photo challenge