Πάμε για ορθοπεταλιές...

 photo crochetbike_zpsc92365cd.jpg

Πριν 6 χρόνια περίπου, όταν ζούσα στην Ιστιαία, νεόνυμφη και χωρίς παιδιά, έπεσα πάνω σε ένα παλαιοπωλείο. Την αγάπη μου για τα παλιά πράγματα την έχετε δει αρκετές φορές σ'αυτό το blog, με μαραθώνιο τρίψιμο σε καρέκλες (εδώ κι εδώ), με εμένα να πηδάω σε κοντέινερ όντας έγκυος  και διάφορα άλλα ωραία! Αυτά τα παλαιοπωλεία στα χωριά μην τα υποτιμάτε καθόλου, μπορούν να έχουν πραγματικούς θησαυρούς. Εκεί λοιπόν αγόρασα το ποδήλατο μου για 30 ευρώ, κι ενώ πάντα ήθελα να ασχοληθώ μαζί του (ξέρετε, να το βάψω κανένα τρελό χρώμα, να του βάλω καλαθάκι κτλ) ήρθαν τα πιτσιρίκια στη ζωή μας και το καημένο μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Έμεινε λοιπόν στην κατάσταση που το βλέπετε τώρα.
Αυτό τον καιρό που βρίσκομαι στη Ρόδο, με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη. Με πηγαίνει στη θάλασσα χωρίς να ψάχνω 50 ώρες να παρκάρω, με κάνει χαλαρωτικές βόλτες στο λιμάνι και χώνεται ανάμεσα στους τουρίστες στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Το μόνο του μειονέκτημα είναι οτι δεν έχει αναρτήσεις! Αουτς!
Έφτιαξα λοιπόν ένα κάλυμμα για το κάθισμα και για να του δώσω και λίγο χρώμα.

 photo seatcover_zps60413a5b.jpg

Άρχισα με ένα τρίγωνο και καθώς μεγάλωνε ενίσχυσα τις άκρες του για να πάρει το σχήμα της σέλας. Μείωσα για να την αγκαλιάσει και στο τέλος έκανα μια μακριά αλυσίδα για να το δέσω σφιχτά επάνω να μην κουνιέται.

 photo bluedoor_zps2bf1d846.jpg

Έτσι οι βόλτες μου είναι λίγο πιο αναπαυτικές αλλά το κυριότερο είναι πως μου δίνει μεγάλη χαρά αυτό το καθισματάκι, δεν ξέρω γιατί. Όποτε αντικρίζω το ποδηλατάκι μου δεμένο κάπου, τα καινούρια του χρώματα με κάνουν να χαμογελάω!

Ετικέτες ,