Λίγες αναμνήσεις απο το το σύντομο ταξιδάκι μας μέχρι την Ξάνθη. Ήταν πραγματικά ότι πρέπει για να ξεκινήσει η χρονιά. Μια απόδραση με τη μικρή μου αδερφή, σε τελείως φοιτητικό στύλ. Με ενα σακίδιο η καθεμία μας βρεθήκαμε δεύτερη μέρα του χρόνου στο σταθμό του τρένου και ξεκινήσαμε!
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου ξυπνάει αυτή η πόλη. Είναι σαν να έχει έναν δικό της ξεχωριστό αέρα. Σίγουρα παίζουν ρόλο τα αμέτρητα καλοκαίρια που πέρασα εκεί ως παιδί όμως είναι και κάτι ακόμα, κάτι που σε κάνει να νιώθεις άλλος άνθρωπος.
Δεν μπορώ να πώ οτι κάναμε τίποτα ιδιαίτερο πέρα απο βόλτες και χαζολόγημα. Περισσότερο ευχαριστηθήκαμε τη στιγμή. Χαθήκαμε στα πλακόστρωτα δρομάκια και βγάλαμε φωτογραφίες. Ο νούς μας χάζεψε με τα υπέροχα εγκαταλελειμμένα σπίτια που συναντήσαμε μέσα στην Παλια Πόλη.
Ο δρόμος μας έβγαλε δίπλα στο ποτάμι σχεδόν μέσα στο δάσος. Βλέπετε το φουλάρι που φοράω. Ένα απο τα ελάχιστα πράγματα που έπλεξα για τον εαυτό μου και μάλιστα μόλις το τελείωσα, είδα πως η Τάνια απο το
Little Things Blogged είχε πλέξει ένα
παρόμοιο για τον εαυτό της, απίστευτο ε;
Θυμηθήκαμε φυσικά γιατί λένε τους βορειοελλαδίτες καλοφαγάδες. (Το. καλύτερο. σουβλάκι.)
Ήπιαμε κυριακάτικο καφεδάκι στην γλυκεια Τυφλόμυγα οπου μπόρεσα να προχωρήσω το βελονάκι μου σε άκρως ρομαντικό περιβάλλον.
Καθώς επίσης να προγραμματίσω καινούριες δημιουργίες με ένα σωρό καινούρια πράγματα που βρήκα στο Ράβε-Ξήλωνε (Δαγκλη 36), πραγματικά απίστευτη ποικιλία απο νήματα που δεν βρίσκω ούτε στην Αθήνα. Όταν αρχίσω να φτιάχνω θα σας τα δείξω...
Τέλος, καθαρίσαμε το μυαλό μας (ίσως βοήθησε λίγο και το βερμουτάκι της γιαγιάς..) και πήραμε αποφάσεις για τη νέα χρονιά. Κι έτσι ανανεωμένες γυρίσαμε πίσω. Τελευταία φώτο πριν έρθει το τρένο, η αδερφούλα ονειροπολεί...