Υπάρχουν στιγμές που τα χάνω.

Προηγούμενη βδομάδα πρωί. Έχω διανομή παιδιών σε δύο διαφορετικά σχολεία σέρνοντας κι ένα μωρό μαζί. Βάζω το μπρίκι με το γάλα να ζεσταίνεται, ετοιμάζω το μωρουδιακό μπιμπερό ενώ παράλληλα φωνάζω στα 2 μεγάλα να σταματήσουν τα χάχανα και να ντυθούν. Παίζω κυνηγητό με το ρολόι. Δίνω το μπιμπερό στον μικρό να το πιει μόνος του στην κούνια. Το παιχνίδι συνεχίζεται με τις πυτζάμες. "Παιδιά θα κλείσει η πόρτα του σχολείου, ντυθείτε, το γάλα σας είναι στο τραπέζι." Τρέχω σαν την τρελή  στην τουαλέτα να προλάβω τουλάχιστον να βουρτσίσω τα δόντια μου σε χρόνο ρεκόρ για να αλλάξω μετά πάνα στο μωρό. Βγαίνω μετά από λίγο με ένα κακό προαίσθημα, μια και τα γέλια είχαν πιά φουντώσει. Το μωρό μέσα απο την κούνια χαρωπά ραντίζει με γάλα τον ημίγυμνο μεγάλο, ο οποίος έχει κάτσει απο κάτω και ξεκαρδίζεται, ενώ η άλλη χοροπηδάει γελώντας στο κρεβάτι της φυσικά χωρίς να έχει ντυθεί. "Ρε παιδιά δε σας είπα να ντυθείτε; Τι πρέπει να γίνει;" Κάποιος μου πετάει το κάτω μέρος μια πυτζάμας στα μούτρα. Το χάνω. Αρχίζω να ωρύομαι, ούτε που θυμάμαι τι είπα, τι βγήκε απο το στόμα μου. Φώναξα στα παιδιά μου. Πάλι. Δέν πέρασε κάν ο πρώτος μήνας της χρονιάς και χάλασα μια υπόσχεση που είχα δώσει, που δίνω κάθε χρόνο αλλά ποτέ δεν καταφέρνω να τηρήσω. Είχα πει όμως φέτος οτι θα το κάνω, οτι θα καταργήσω αυτή τη μορφή βίας στη σχέση μου με τα παιδιά μου. Δεν κατάφερα να δω τη μεγαλύτερη εικόνα, τρία παιδάκια που ξυπνήσαμε χαρούμενα, γεμάτα ενέργεια για μια καινούρια μέρα. Ξέχασα να νιώσω ευγνωμοσύνη γι' αυτό, σκεφτόμουν να προλάβουμε το σχολείο και δε σκέφτηκα οτι άλλοι γονείς τρέχουν να προλάβουν ιατρικές εξετάσεις και θεραπείες. Ξέχασα οτι ένας πυτζαμοπόλεμος μπορεί να τους φτιάξει όλη τη μέρα πολύ περισσότερο απο το να είναι στην ώρα τους στο σχολείο.

 photo littlepromise_zpsd402aa65.jpg

Λίγες ώρες μετά. Όλα έχουν περάσει. Τα παιδιά στο σχολείο κι εγω με τον μικρό στο σούπερ μάρκετ, γυρίζω στους διαδρόμους ράκος απο τις τύψεις. Παίρνω πάλι την απόφαση να το παλέψω, να το βγάλω απο τη ζωή μας. Θα διαβάσω, θα το ψάξω, θα ξανακάνω λάθος, θα ξανασηκωθώ, θα το καταφέρω. Βρίσκομαι στο σταντ με τα λουλούδια, διαλέγω ένα μικροσκοπικό γλαστράκι με όμορφα κόκκινα λουλουδάκια. "Θα το βάλω στην κουζίνα, να το βλέπω την κρίσιμη ώρα και να θυμάμαι την υπόσχεση που έδωσα."

Όσοι έχετε instagram θα είδατε τη φωτογραφία που δημοσίευσα εκείνη τη μέρα. Είναι η παραπάνω φωτογραφία. Ένα μισοφαγωμένο λουλούδι. Το ίδιο απόγευμα ο μικρός έχυσε όλο το χώμα απο το γλαστράκι, έκοψε τα μισά φύλλα και έφαγε και μερικά λουλουδάκια. Όταν ξαναμπήκα στην κουζίνα (λίγα δευτερόλεπτα απουσίας ήταν αρκετά) το χώμα ήταν παντού και το λουλουδάκι ψυχορραγούσε εκτός γλάστρας. Το ίδιο και η υπόσχεση μου. Το πήρα, το φρόντισα και μάζεψα τα χώματα. Είμαι αποφασισμένη και θα το παλέψω.

Edit: Ενα μικρό ευχαριστω για τα σχόλια που μου αφήσατε σ'αυτη την ανάρτηση μπορείτε να βρείτε εδώ. Και πάλι σας ευχαριστώ!

Ετικέτες ,