Σας είπα οτι είμαι στη Ρόδο έτσι δεν είναι; Και παρόλο που έζησα 4,5 χρόνια εδώ, όσο κι αν το ήθελα ποτέ δε βρήκα ευκαιρία να πεταχτώ μέχρι απέναντι στην Τουρκία. Έβλεπα τα βαρκάκια να φεύγουν κάθε καλοκαίρι για Μαρμαρίς και Φετιγιέ και όλο ήθελα να πάω αλλά όλο υπήρχαν δυσκολίες. Τώρα λοιπόν που βρέθηκα στη Ρόδο μόνη μου, το πήρα απόφαση και έκανα την τρελή εξόρμηση με την κοιλιά στο στόμα που λένε!
Αν κάποιος θέλει να μιλήσει για χαμένες πατρίδες, σίγουρα πρέπει να μιλήσει για το Φετιγιέ, ή καλύτερα Μάκρη όπως ήταν η Ελληνική ονομασία του (η γνωστή μας Νέα Μάκρη απο εκεί προέρχεται, μια και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της μεταφέρθηκε εκεί). Ένα μέρος πανέμορφο, καταπράσινο και φιλόξενο. Πολύ κοντά στην πόλη βρίσκεται το χωριό Λεβίσσι ένα ερειπωμένο ελληνικό χωριό-φάντασμα το οποίο άδειασε το 1923 με την ανταλλαγή πληθυσμών και έμεινε έρημο, με τα σπιτάκια και τις εκκλησίες του να μαρτυρούν ακόμη την παλιά ζωή των Ελλήνων της Ανατολίας.
Φυσικά υπάρχει και παζάρι, και μάλιστα πολύ πλούσιο. Μπορείς να βρεις τα πάντα απο φαγητά, όπως άγρια μανιτάρια και λουκούμια κάθε γεύσης,
μέχρι είδη για το σπίτι και ρούχα (αυτά τα πλαστικά κουβαδάκια με ξετρέλαναν!).
Μόλις κουραστείς επιβάλλεται μια στάση στα αυτοσχέδια εστιατόρια για να φας χειροποίητη πίτα με ότι γέμιση λαχταράς με το διάσημο φύλλο yufka που το ανοίγουν επι τόπου.
Μαζί με ένα δροσερό αριάνι την έκανα...ταράτσα! Μου έκανε εντύπωση που σε όλα τα τραπέζια είχε τουρσιά κάθε είδους, στο δικό μας πχ είχε μελιτζάνα τουρσί, ενδιαφέρουσα, αλλά όχι!
Η Τουρκία γενικά ενδείκνυται για ψώνια, και το Φετιγιέ δεν αποτελεί εξαίρεση. Στην κεντρική πόλη βρήκα καταπληκτικά μαγαζιά και τόσο χαμηλές τιμές που δεν μπορούσα να κουβαλήσω όλα αυτά που ψώνισα.
Και εννοείται πως εντόπισα και μαγαζιά με μαλλιά, τόση ποικιλία και τόσο οικονομικά που έμεινα καμιά ώρα εκεί μέσα να τα επεξεργάζομαι όλα και να μην ξέρω τι να διαλέξω. (διάλεξα τελικά, θα σας τα δείξω σε άλλη ανάρτηση, χεχε! )
Στο κέντρο επίσης βρίσκεται μια ξακουστή ψαραγορά, όπου διαλέγεις το ψαράκι σου και σου το ψήνουν επι τόπου. Δυστυχώς όμως δεν προλαβαίναμε και έτσι αρκέστηκα στο γνωστό "τυλιχτό", πράγμα που δε με χάλασε καθόλου. Αν αναρωτιέστε τι είναι αυτό στο βάθος του πιάτου, ω ναι, είναι πίκλες (γιατί?!?).
Επίσης στεναχωρήθηκα που δεν μπόρεσα να πάω στην Αρχαία Λυκία, αλλά ακόμα κι αν είχα χρόνο, δε νομίζω να τα κατάφερνα στην ανάβαση. Αξίζει όμως πολύ.
Κάτι ακόμα που μου άρεσε, ήταν οτι είχε παντού καφετέρειες και εστιατόρια με παιδικές χαρές και γενικά ήταν αρκετά kids friendly, νομίζω οτι άνετα θα ερχόμουν με την υπόλοιπη οικογένεια.
Αυτά τα λίγα για το ταξιδάκι μου, μικρό αλλά καλό, μια δεν ξέρω πότε θα είναι το επόμενο!