Πρόσφατα έφτιαξα ένα παιδικό cowl (με το νήμα που σας έδειξα, θυμάστε;). Και αφού δωροδόκησα το Νεραϊδάκι, πήγαμε οι δυο μας μια βόλτα να το φωτογραφήσουμε. Η γλυκιά μου, μου μοιάζει τόσο πολύ, όχι μόνο εξωτερικά αλλά και στον χαρακτήρα. Είναι ένας καλλιτεχνικός τύπος που αφαιρείται όμως εύκολα με το κάθε τι.
Και φυσικά στον χαρακτήρα της έχει προστεθεί και κάτι αποκλειστικά δικό της (ειλικρινά, αυτο το γονίδιο του mrΓ πού πήγε;) μια καταπληκτική εξωστρέφεια, ένας τρόπος να κερδίζει τους πάντες με την παρουσία της και όπου πάει να μαζεύει γύρω της ένα σωρό παιδάκια. Τη θαυμάζω τοσο πολύ γι' αυτό, καθώς επίσης και για τη φοβερή τρυφερότητα που έχει δείξει απο τότε που έμαθε για το μωρό. Χωρίς να της το θυμίζω ποτέ εγω, δεν άφησε ούτε μια μέρα που να μη σταυρώσει την κοιλιά μου, να την αγκαλιάσει, να μιλήσει στο μωράκι.
Ήταν τόσο ωραία να τρέχουμε πάνω κάτω στο χωράφι και να βγάζουμε φωτογραφίες! Είχαμε τόσο καιρό να κάνουμε κάτι μόνες μας και τότε συνειδητοποίησα οτι πολύ σύντομα αυτό που έχουμε μπορεί να άλλάξει. Τώρα είμαστε εγώ κι αυτή, μαμά και κόρη ανάμεσα σε όλα αυτά τα αγόρια.
Κι ενώ ξέρω πόσο πολύ θέλει μια αδερφούλα (προσευχόταν γι' αυτό πολύ πριν μείνω έγκυος), κι ενώ κι εγώ θέλω να κάνω κοριτσάκι γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι να έχεις μια αδερφή (είμαι σίγουρη πως όσες έχετε αδερφές καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω), παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην στεναχωριέμαι λιγάκι στη σκέψη πως μπορεί να μην είναι πια η μοναχοκόρη μου. Είναι χαζό να σκέφτομαι έτσι;
Υποθέτω είναι λίγο. Στην τελική ότι και να είναι το μωράκι θα είναι για καλό, να είναι γερο πάνω απ' όλα. Και σύντομα θα ξέρουμε το φύλο, δε βλέπω την ώρα!
To cowl πως σας φαίνεται; Νομίζω οτι αυτό το χρώμα είναι τέλειο πάνω της. Σκεφτόμουν αν τα καταφέρω να πλέξω μερικά τέτοια για χριστουγεννιάτικα δώρα. Θα κάνατε τέτοιο δώρο σε παιδάκι; Σίγουρα θα προτιμούσε παιχνίδι αλλά λέμε τώρα! Πολύ θα ήθελα να κάνω χειροποίητα δωράκια στους κοντινούς μας φέτος αλλά δεν ξέρω αν θα προλάβω, μια και αυτο τον καιρό βρίσκομαι στη Ρόδο για δουλειές (πάλι!).