Οι πρώτες μου προσπάθειες στην ύφανση



Θυμάστε εποχές που δίνατε εξετάσεις? Δεν ξέρω για άλλους, αλλά για μένα ήταν πάντα μια βασανιστική περίοδος. Προικισμένη με μια έμφυτη τάση να ονειροπολώ και να χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου, καθόμουν να διαβάσω και παρ' όλη την πίεση του χρόνου κατέληγα να εξερευνώ πώς ακριβώς λειτουργεί το συρραπτικό, να αναδιοργανώνω το συρτάρι μου ή απλά να φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου. Και όχι, δεν μιλάω για τις πρώτες μου εξετάσεις στο Γυμνάσιο. Μιλάω γιά όλες μου τις εξετάσεις ακόμα και Πανελλήνιες και όλα τα έτη του Μαθηματικού.



Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να διαβάσω για κάποιες εξετάσεις στη δουλειά, ήξερα τι θα είχα να αντιμετωπίσω. Με έναν ακόμα βαθμό δυσκολίας: 4 παιδιά και ένα σπίτι γεμάτο εκκρεμότητες. Μπορώ να πώ οτι οι τελευταίοι μήνες ήταν τραγικοί. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά μόνο να δουλεύω και να διαβάζω. Και τις λίγες ώρες που έβρισκα με ησυχία και καθόμουν να βγάλω δουλειά, εκεί ερχόταν η ονειροπόληση να με αποτελειώσει! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μου ερχόντουσαν όλες οι ωραίες ιδέες που δεν μπορούσα να υλοποιήσω! Σε μιά προσπάθεια λοιπόν να βρώ τα λογικά μου, πήρα ένα χαρτάκι και κάθε φορά που σκεφτόμουν κάτι που ήθελα να κάνω το έγραφα κάτω για μετά. Και να πως ερχόμαστε στην ύφανση.

Μπορώ να πώ οτι δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα τα υφαντά, μέχρι που είδα αυτό το χαλάκι. Μπορώ να τα πατάω? Μπορώ να κάνω το δικό μου χαλί? Οκ, με κέρδισες! 
Kαι η ύφανση μπήκε στο χαρτάκι.



Την προηγούμενη βδομάδα που τελείωσα με την εξέταση μου, ένα τεράστιο βάρος έφυγε απο πάνω μου. Και αφού πέρασαν οι πρώτες μέρες σε yolo στύλ (απαίσια λέξη αλλά περιγράφει ακριβώς την κατάσταση) και άρχισα να οργανώνομαι πάλι, το χαρτάκι άρχισε να μπαίνει σε χρήση.





Απο κάποιο ξεχασμένο ντουλάπι βγήκαν τα χοντρά μάλλινα νήματα που είχα αγοράσει απο το Μαρόκο, προσέθεσα και μερικά trims που είχα, βρήκα κι ένα τεράστιο χαρτόνι και σχεδίασα τον πιο μεγάλο κύκλο που μπορούσα. Έκοψα γύρω γύρω εσοχές σε ίσες αποστάσεις και τράβηξα σε ακτίνες ένα λεπτό βαμβακερό νήμα. Μετά άρχισε το ωραίο!


Μπορώ να πώ οτι η όλη διαδικασία είχε διάφορες φάσεις:

Αρχικά η φάση του ενθουσιασμού και οι πανηγυρισμοί κάθε φορά που μπαινει ένα καινούριο χρώμα.
Στη συνέχεια η οδυνηρή συνειδητοποίηση οτι το πράγμα πάει βασανιστικά αργά και οτι σε αυτόν τον σκληρό κόσμο τα χαλάκια δεν κερδίζονται έτσι εύκολα, οτι θα χρειαστώ αρκετές εργατοώρες για να το τελειώσω.
Και τέλος μια εναλλαγή απο φάσεις που είτε η ύφανση με ηρεμεί και με χαλαρώνει, είτε ρίχνω το ένα μπινελίκι πίσω απο το άλλο κάθε φορά που κάνω λάθος ή μου κόβεται το νήμα.


Και περιττό να προσθέσω οτι δεν έχω φτάσει ούτε στη μέση. Συν οτι έχω μια φριχτή υποψία οτι στις άκρες του χαλιού οι ακτίνες έχουν ανοίξει τόσο που δεν θα συγκρατούν την πλέξη. Πφφφ, θα δείξει! Ήθελα όμως τόσο πολύ να σας το δείξω που δεν άντεχα την τόση αναμονή.

Σε όλα τα παιδάκια, μικρά και μεγάλα, που περιμένουν αποτελέσματα εξετάσεων ή δίνουν ακόμη,
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!


Σας αρέσει κάτι που έφτιαξα και θέλετε να το κάνετε? Θα μου έδινε μεγάλη χαρά να μου το δείξετε κάνοντας tag #kerasopites.

Ετικέτες ,